Η ΕΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο καρπός της ελιάς 
αποτελούσε βασικό στοιχείο διατροφής, μέσο φωτισμού, καλλωπισμού 
αλλά και θεραπείας εξαιτίας των μαλακτικών του ιδιοτήτων. 
Με την θεοκεντρική σκέψη των Εβραίων, η πλούσια σοδειά σε λάδι 
φανέρωνε τη θεία ευμένεια.

Ο καρπός της ελιάς συμβόλιζε την ειρήνη και τη συμφιλίωση του ανθρώπου 
και όλης της κτίσης με τον Δημιουργό. Οι Εβραίοι θεωρούσαν τη στέρηση γης και την ανεπαρκή σοδειά σε λάδι αποτελέσματα της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό. 
Ο σημαντικότερος θεολογικός συμβολισμός του λαδιού στην παλαιοδιαθηκική θεολογία συνδέεται με την χρίση των ανθρώπων που διαδραμάτιζαν έναν ιδιαίτερο ρόλο 
στη θεία οικονομία, δηλαδή των ιερέων, των αρχιερέων και των προφητών. 

Η χρήση αρωματισμένου λαδιού εκ μέρους των Εβραίων, αισθητοποιούσε 
την εσωτερική ευφροσύνη τους.
Οι ποικίλες χρήσεις του λαδιού και οι θεολογικές αντιλήψεις που εντοπίζονται στην Παλαιά Διαθήκη σχετικά με το λάδι επιβιώνουν στην Καινή, εμπλουτισμένες όμως με ένα ρωμαλέο χριστοκεντρικό και αγιοπνευματικό περιεχόμενο. 
Εδώ, η θεραπευτική διάσταση του λαδιού συνδέεται με την πνευματική δύναμη της ευαγγελικής αλήθειας. Οι μαθητές του Χριστού χρησιμοποιώντας χρίσματα ελαίου εκδιώκουν τα ακάθαρτα πνεύματα και θεραπεύουν τους ασθενείς. 
Επίσης, αρωματικό λάδι χρησιμοποιείται για λόγους καλλωπιστικούς και υγιεινής: 
είτε σε ατομικό επίπεδο, είτε ως δείγμα κοινωνικής φιλοφρόνησης είτε και στη φροντίδα των νεκρών.
Πηγή: paidika.gr