11 ΕΡΩΤΗΣΕΙς ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ!

Στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για λάδι, εννοούμε το ελαιόλαδο, ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της ελληνικής γης, το «υγρό χρυσάφι», όπως το χαρακτήρισε ο Όμηρος. Πόσα, όμως, γνωρίζουμε για το θησαυρό που απλόχερα μας δίνει ο τόπος μας;


Οι χώρες της Μεσογείου, και η Ελλάδα φυσικά μέσα σε αυτές, είχαν πάντα την τύχη και την ευλογία να συγκαταλέγουν το ελαιόλαδο στις κύριες αγροτικές τους παραγωγές. Ένα λάδι που, σύμφωνα τους ειδικούς της διατροφής, αποτελεί ένα από τα βασικά μυστικά της μακροζωίας, αφού τα οφέλη που κερδίζουμε από την κατανάλωσή του είναι πάρα πολλά. Το βασικό αυτό στοιχείο της μεσογειακής διατροφής, που εκθειάζουν όλοι όσοι το έχουν μελετήσει και αναλύσει, δεν είναι μόνο εξαιρετικά ωφέλιμο για την υγεία μας, είναι επίσης πολύ εύγευστο και υπάρχει εν αφθονία στην Ελλάδα, αφού η χώρα μας κατατάσσεται τρίτη στον κόσμο σε παραγωγή ελαιόλαδου. 

Το ελληνικό ελαιόλαδο κορυφαίο στον κόσμο και ως γιατρικό!

Μια νέα αμερικανική μελέτη αποδεικνύει ότι το ελληνικό ελαιόλαδο και ειδικά η κορωνέικη ποικιλία είναι το κορυφαίο στον κόσμο ως προς τις θεραπευτικές του ιδιότητες.

Κλινική μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο Τμήμα Διατροφής του Πανεπιστημίου Davis της Καλιφόρνιας και στο Ερευνητικό Κέντρο Διατροφής του υπουργείου Γεωργίας στην Καλιφόρνια με τη συμμετοχή εννέα υγιών ανδρών, έδειξε ότι το ελληνικό λάδι περιέχει θεραπευτικές ουσίες που υπάρχουν σε πολύ μικρότερες συγκεντρώσεις ή και καθόλου στα ισπανικά και ιταλικά λάδια.

Στην Ελλάδα με λίγα πας μακριά...

Με αυτό το σύνθημα συνηθίζουν τα ταξιδιωτικά πρακτορεία να ενθαρρύνουν τους πελάτες τους να επωφεληθούν της οικονομικά καταπονημένης, αλλά γραφικής και φιλόξενης χώρας μας. Παρατηρώ, εδώ στο νησί της Αίγινας, την αύξηση της παρουσίας μεγάλων τουριστικών λεωφορείων. Ανηφορίζουν τους ορεινούς δρόμους σε έναν αγώνα ταχύτητας προς τα αξιοθέατα πριν επιστρέψουν στα πλοία τους για να αναχωρήσουν βιαστικά για το επόμενο νησί της μονοήμερης περιήγησής τους.

Κάθε χώρα είναι γνωστή κυρίως για τη συλλογική της πολιτιστική προσωπικότητα. Ο εθνικός χαρακτήρας γίνεται αντιληπτός από τη συμπεριφορά των πολιτικών, των γραφειοκρατών και της επίδρασης της οικονομικής ικανότητας και δύναμής της στην παγκόσμια αρένα. Όταν, λοιπόν, μια χώρα είναι σε μειονεκτική θέση σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια, ο κόσμος σπεύδει να το εκμεταλλευτεί. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Η Αμερικανίδα που διαφημίζει διεθνώς το ελληνικό λάδι!

Θέλει να μάθει όλος ο κόσμος πόσο ωφελεί την υγεία

Η Αμερικανίδα Lisa Radinovsky είναι μια γυναίκα που τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τη διεθνή κοινή γνώμη, να κάνει γνωστό και να προωθήσει το ελληνικό ελαιόλαδο. Παντρεμένη με τον καθηγητή Διονύση Χριστόπουλο ήρθε στην Κρήτη όταν προσέφεραν σε εκείνον θέση στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Η κ. Radinovsky άρχισε να ενδιαφέρεται για το ελληνικό ελαιόλαδο όταν άρχισε να γράφει για το «Olive Oil Times».

Του ανταποκριτή μας από το flashnews.gr στην Κρήτη

Άρχισε διαβάζοντας ελληνικά άρθρα για τη γεωργία, χρησιμοποιώντας το google translation για να τα μεταφράσει, ήρθε σε επαφή με δοκιμαστές ελαιόλαδου, κριτές, παραγωγούς και εμπόρους και εντυπωσιάστηκε από την αφοσίωση και το πάθος που έδειχναν οι Έλληνες. Ένα ακόμα πράγμα που κέρδισε το ενδιαφέρον της είναι η ποιότητα του ελληνικού ελαιόλαδου σε συνδυασμό με τη σκληρή δουλειά αυτών που το παρήγαγαν καθώς και ότι για όλα αυτά δεν υπήρχαν διαθέσιμες πληροφορίες στα αγγλικά.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ…ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ

Ποιος καλύτερος τόπος από την Ελλάδα για την ανακοίνωση της πιο πρόσφατης μελέτης για τις ευεργετικές για την υγεία ιδιότητες του έξτρα παρθένου ελαιολάδου;
Και σε αυτήν την περίοδο της οικονομικής κρίσης πόσο αναζωογονητικό είναι να βλέπει κανείς ανεξάρτητες ελληνικές επιχειρήσεις να δρουν υποστηρικτικά σε μια πρωτοβουλία με τόσο μακρόπνοα οφέλη για τον κόσμο της υγείας.

History of Olive Oil in Ancient Greece

Ancient Greek History

Olive oil is always present at the Greek table. Nearly every dish Greek cooks prepare uses this highly prized oil. A bottle of it is also present on the table, inviting guests to pour some on their food just before eating.

It’s also considered a health cure and essential beauty aid. The oil is used to combat dry skin, control frizzy hair, and even soothe irritated skin.

Athena and the Olive Tree
According to legend, Athena, the Goddess of Wisdom, is responsible for giving Athens the olive tree as a gift. It is unclear in some of the re-telling of this story whether other parts of Ancient Greece already had the olive tree or not. However, the story shows that the olive tree was highly important to the people of Ancient Greece.

In the legend, Athena and Poseidon were in competition over who would have the new city-state named after them. Poseidon struck the ground with his staff and gave the Athenians the gift of flowing salt water. Athena struck the ground with her staff and it turned into an olive tree.

Since the olive tree provided wood, nourishment, and trade, she won. The olive tree became a symbol of peace because of this victory.

First Cultivated in Crete
Even though Athena is credited with giving the Athenians the gift of the olive tree, it is really the Early Minoan Civilization on Crete who displays evidence of being the first to cultivate the olive tree in 3500 BC.

Over time, the Minoans on Crete perfected the process of cultivating the tree and it became an important part of their culinary tradition and also helped generate income through trade. They were the first to export olive oil to both Africa and the Middle East.

Olive Oil Trade in Other Cultures
Other cultures in Greece that cultivated and traded olives and olive oil included the Mycenaean civilization from 1600 – 1150 BC. By the 6th century BC, the importance of the olive tree grew as a top legislature in Athens helped pass a law that would regulate the use of this precious tree.

Medicinal Uses of Olive Oil
The Ancient Greeks understood that olive oil was highly nutritious. Therefore, top philosophers and physicians in the 7th century BC in Ancient Greece explored the use of olive oil as medicine. Hippocrates, for example, used it for various things when he was treating his patients. Nowadays, olive oil is used to help with digestive problems, skin conditions, coughs, sore throat, congestion, and other respiratory complaints.

Over time, olive oil got the nickname of “liquid gold” because of how important it was to the economy of Ancient Greece. It was responsible for generating revenue in most of the city states that produced it.

It even played an important part in the Olympic games by becoming a symbol of the games themselves and part of the award given to winners. The olive tree, therefore, was not only important in history, but it also is still highly important today.

Categorized in: Ancient Greek History

This post was written by GreekBoston.com

ΜΥΘΟΙ, ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ!

Η Ομάδα Γευσιγνωσίας Ελαιολάδου του ΤΕΙ Πελοποννήσου, με τις σημαντικές πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει τα τελευταία χρόνια (συνέδρια, σεμινάρια, προγράμματα), κυριαρχεί πλέον στον επιστημονικό ελλαδικό χώρο, γύρω από το σημαντικό προϊόν που λέγεται ελαιόλαδο.

Αυτές τις ημέρες, σήμερα συγκεκριμένα, ολοκληρώνεται ένα ακόμα διεθνές συνέδριο, που διεξήχθη σε τρεις πόλεις (Καλαμάτα, Χανιά, Αθήνα), το οποίο και σημείωσε σημαντική επιτυχία.

Μία από τις πρωτοβουλίες που είχε αναλάβει, ήταν να καταφέρει να στείλει ένα μέλος της με υποτροφία από το Διεθνές Συμβούλιο Ελαιόλαδου στην Ισπανία, προκειμένου να αποκτήσει επιπλέον εμπειρία γύρω από το λάδι και τα γευσιγνωστικά του χαρακτηριστικά. Και ήταν το πρώτο ίδρυμα στην Ελλάδα που κατάφερε να υλοποιήσει το σχέδιό του. Έτσι, ο χημικός – ελαιολόγος

Κώστας Τσορώνης βρέθηκε στην πόλη Χαέν και με το παρακάτω κείμενο αποτυπώνει τα συμπεράσματά του:

Στην παγκόσμια πρωτεύουσα του ελαιολάδου
Η επαρχία του Χαέν θεωρείται η παγκόσμια πρωτεύουσα του ελαιολάδου ή υγρού χρυσού, όπως το αποκαλούν, καθώς είναι η επαρχία με τη μεγαλύτερη παραγωγή ελαιολάδου.

Κατά τους 4 περίπου μήνες της διαμονής μου είχα την ευκαιρία, εκτός από τα εντατικά μαθήματα στην τεχνολογία και γευσιγνωσία ελαιολάδου, να επισκεφτώ και να ξεναγηθώ σε μια πληθώρα από χωράφια με ελιές, ελαιοτριβεία, τυποποιητήρια, οργανισμούς ΠΟΠ, εργαστήρια αναλύσεων και ερευνητικά κέντρα στην Ανδαλουσία.

Αυτές τις εμπειρίες και τα συμπεράσματά μου θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας, να καταρρίψω κάποιους μύθους, καθώς και να αναδείξω και τις παθογένειες, αλλά και τους στόχους και τα επόμενα βήματα του ελαιοκομικού τομέα.

Συμπέρασμα νο. 1. Στην Ανδαλουσία αγαπούν το ελαιόλαδο, σέβονται όσους εργάζονται στον τομέα του ελαιολάδου και εκτιμούν τη διατροφική του αξία. Μία από τις πρώτες θετικές εντυπώσεις μου ήταν η απουσία των γνωστών «λαδόξυδων» σε όλα τα επίπεδα της εστίασης: από τις καφετέριες έως τα gourmet εστιατόρια. Δε συναντάς πουθενά επαναγεμιζόμενα μπουκάλια με χύμα ελαιόλαδο, παρά μόνο τυποποιημένο επώνυμο ελαιόλαδο. Μάλιστα, τα περισσότερα ελαιόλαδα που προσφέρονται είναι υψηλής ποιότητας και δεν είναι καθόλου παράξενο σε κάποιους χώρους εστίασης να σου προσφέρουν 2 ή 3 διαφορετικά ελαιόλαδα για να διαλέξεις με ποιο θα συνοδεύσεις το φαγητό σου. 

Οι εστιάτορες και οι σερβιτόροι γνωρίζουν και μπορούν να σε βοηθήσουν και να σου δώσουν χρήσιμες πληροφορίες για τη «μάρκα», την προέλευση, την ποικιλία και τα χαρακτηριστικά της.

Το τυπικό πρωινό που σερβίρεται στην Ανδαλουσία και καταναλώνεται από όλες τις ηλικίες, από φοιτητές έως συνταξιούχους, θυμίζει το κολατσιό που τρώγαμε μικρότεροι παλιά.

Μια βάση από ψημένο ψωμί, με στυμμένη τομάτα, αλάτι και ελαιόλαδο, πάντοτε συσκευασμένο. Αν δεν είναι της αρεσκείας σου, δύσκολα θα βρεις μια εναλλακτική πρόταση. Στον αντίποδα, σε μια πρόσφατη πανεπιστημιακή έρευνα βρέθηκε ότι η διατροφή των Ολλανδών φοιτητών είναι πιο κοντά στη μεσογειακή διατροφή από αυτή των Ελλήνων φοιτητών.

Ο σεβασμός στην παράδοση της ελαιοκαλλιέργειας εκφράζεται στην Ανδαλουσία με ποικίλες μορφές. Για παράδειγμα σε ένα κεντρικό πάρκο του Χαέν ως διακόσμηση δεσπόζουν οι μυλόπετρες ενός παλιού, παραδοσιακού ελαιοτριβείου. 

Έχουν, επίσης, γραφτεί ποιήματα που συνδέουν τους σκληρά εργαζόμενους αγρότες της ελαιοκομίας με τον τόπο τους, όπως το “Andaluces de Jaen”, του Miguel Hernandez, που έχουν ερμηνευτεί και είναι γνωστά σε όλη την Ισπανία. Η εκτίμησή τους εκφράζεται και για τον ελαιοτριβέα. Δεν ονομάζεται «λιτρουβάρης», αλλά «μαέστρος του ελαιοτριβείου» και έχει τον απόλυτο έλεγχο και την εμπιστοσύνη στη λειτουργία του ελαιοτριβείου. 

Ο μαέστρος έχει υψηλού επιπέδου τεχνικές γνώσεις, αλλά και θεωρητικές, που ανανεώνονται κάθε χρόνο, αφού συμμετέχει σε σεμινάρια και εκπαιδεύσεις που οργανώνονται αποκλειστικά για ελαιοτριβείς.

Τέλος, μπορείς να βρεις καταστήματα που εξειδικεύονται απόλυτα στην πώληση ισπανικών εξαιρετικά παρθένων ελαιολάδων υψηλής ποιότητας και μπορείς να διαλέξεις προϊόντα από μια μεγάλη ποικιλία είτε για το σπίτι σου είτε για δώρα.

Μύθος νο. 1.Το ισπανικό ελαιόλαδο είναι κατώτερης ποιότητας, σε σχέση με το ελληνικό, που είναι το καλύτερο παγκοσμίως. Για να αποδημήσω αυτόν το μύθο, αρκεί να αναφέρω ότι στα 50 γευσιγνωστικά καλύτερα εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα για τη χρονιά που μας πέρασε, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του συνόλου των διεθνών διαγωνισμών, τα 40 είναι ισπανικά. Ελληνικό είναι μόνο 1 με καταγωγή τη Μυτιλήνη.

 Από τα 40 αυτά, περίπου τα μισά είναι από την Ανδαλουσία και 10 από την επαρχία του Χαέν. Βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε ελαιόλαδα που αποστέλλονται σε διαγωνισμούς, αναφερόμαστε στα κορυφαία ποιοτικά προϊόντα που απολαμβάνουν υψηλές τιμές πώλησης. Δεν αναφερόμαστε στο μέσο όρο ή σε κατώτερες ποιότητες που σίγουρα παράγονται και φυσικά πωλούνται σε κατώτερες τιμές.

Η άποψη μου για το πώς τα κατάφεραν οι Ισπανοί είναι ότι τα αποτελέσματά τους βασίζονται στο τρίπτυχο: έρευνα, εκπαίδευση, εφαρμογή. Η τεχνολογία του ελαιολάδου στην Ισπανία προηγείται 10-15 χρόνια της ελληνικής. Έχουν απορροφηθεί και επενδυθεί μεγάλα κονδύλια για την έρευνα στη βελτίωση της τεχνολογίας και της ποιότητας του ελαιολάδου. Και νομίζω πολλά χρήματα από αυτά έχουν, όντως, καταλήξει στην έρευνα και όχι σε μελετητικά γραφεία, συνδέσμους, ΜΚΟ ή άλλες τσέπες.

Τα ερευνητικά κέντρα σφύζουν από ζωή, είναι στελεχωμένα, διαθέτουν εκτάρια με «ζωντανές» καλλιέργειες και επιστήμονες με ειδίκευση, γνώση και διάθεση να προσφέρουν. Επιπλέον, οι επιστήμονες προσανατολίζουν την ερευνά τους στην καινοτομία και στη βελτίωση της τεχνολογίας και όχι σε χημικές αναλύσεις ρουτίνας του ελαιολάδου. 

Με αυτό τον τρόπο δε λειτουργούν ανταγωνιστικά στα ιδιωτικά εργαστήρια, που και αυτά έχουν μεγάλους όγκους εργασίας και προσφέρουν το δικό τους κομμάτι στην ποιότητα του ελαιολάδου.

Η έρευνα με τη σειρά της περνάει στους άμεσα εμπλεκόμενους με το ελαιόλαδο: ιδιοκτήτες-καλλιεργητές, μέλη αγροτικών συνεταιρισμών, ομάδες παραγωγών και ΠΟΠ, ελαιοτριβείς, σε πιο εκλαϊκευμένη μορφή με ημερίδες και σεμινάρια που διοργανώνονται. Σεμινάρια με αρχή και τέλος και που πραγματικά έχουν ένα αντικείμενο να παρουσιάσουν.

Οι επιστήμονες αντιμετωπίζονται με σεβασμό, χωρίς καχυποψία και η συμβολή των εργαστηρίων αναλύσεων είναι πολύ σημαντική στην παραγωγή ποιοτικά ανώτερων ελαιολάδων. Εκτός από τις χημικές αναλύσεις που γίνονται για τη σύσταση του εδάφους και για την τελική ποιότητα του ελαιολάδου, εκτελείται και μια σειρά άλλων αναλύσεων, όπως ενδεικτικά για το στάδιο ωρίμανσης και την ελαιοπεριεκτικότητα του καρπού (που δείχνουν πότε είναι η σωστή περίοδος για τη συγκομιδή του) και οργανοληπτικές αναλύσεις για κάθε παρτίδα που επεξεργάζεται για να αποδοθούν τα σωστά χαρακτηριστικά της, να αποθηκευτεί στην κατάλληλη δεξαμενή, αλλά και να εντοπιστούν τυχόν προβλήματα και από πού προήλθαν.

Η παράδοσή τους στην ελαιοτεχνία δε λειτουργεί σαν φράγμα και δεν εμποδίζει να εφαρμοστούν εναλλακτικές και καινοτόμες τεχνολογίες σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα και να είναι πρωτοπόροι.

Πηγή: www.tharrosnews.gr/

ΠΕΡΙ.....ΟΙΝΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ!

 ΚΡΑΣΙ: ΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΡΙΟΥ

Ασφαλώς θα σας έχει τύχει, έστω και μια φορά, να βρεθείτε στο ίδιο τραπέζι με κάποιο «ειδικό» του κρασιού. Σίγουρα δε θα έχετε αισθανθεί κάποια ίχνη αμηχανίας ακούγοντάς τον να περιγράφει το κρασί που έχετε στα ποτήρια σας και να χρησιμοποιεί λέξεις που δεν έχουν κανένα νόημα για εσάς σε συνδυασμό με αυτό. Μικρό το πρόβλημα και μάλιστα με σχετικά εύκολη λύση.


Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια μικρή εξερεύνηση στα μονοπάτια του λεξιλογίου της γευσιγνωσίας των κρασιών. Διαβάζοντας τις λίγες επόμενες γραμμές θα αποκτήσετε το βασικό λεξιλόγιο που σας είναι απαραίτητο για να καταλάβετε κείμενα που αφορούν το κρασί την περιγραφή του και τους «ειδικούς» που αναφέρονται σε αυτά. Θα αποφύγουμε ανθρωποκεντρικές λέξεις όπως για παράδειγμα «ευγενικό» ή «γενναιόδωρο» που η ερμηνεία τους μπορεί να δεχθεί πολλές αμφισβητήσεις, ώστε να μην πέσουμε στο αμάρτημα της ασάφειας.

Σύμφωνα με ένα γάλλο καθηγητή οινολογίας, το λεξιλόγιο της γευσιγνωσίας των κρασιών ήταν αποτέλεσμα ενός λεκτικού κώδικα που δημιούργησαν οι γάλλοι ευγενείς για να σχολιάζουν τις κύριες κάτω από το άγρυπνο μάτι των συζύγων τους χωρίς να γίνονται αντιληπτό ότι μιλούν για αυτές και για τη γυναικεία ομορφιά και όχι για το κρασί που κατανάλωναν κατά τη διάρκεια των γευμάτων της βασιλικής αυλής.
Γι’ αυτό κατ’ αρχάς πρέπει να τεθεί το ερώτημα εάν υφίσταται κωδικοποιημένο λεξιλόγιο της οργανοληπτικής δοκιμασίας του κρασιού. Εάν πιστεύετε ότι υπάρχει και ότι είναι κάτι σταθερό και επιστημονικό θα πρέπει να πάψετε να είστε και τόσο σίγουροι. Από μια μελέτη για τη δομή των κειμένων επαγγελματιών δοκιμαστών φαίνεται ότι οι περίγραφες των ειδικών βασίζονται στην αναζήτηση πρωτότυπων σχετικών με τα είδη του κρασιού, και όχι σε μια αναλυτική προσέγγιση που αφορά την όραση, όσφρηση και γεύση. Η ανάλυση της δομής των σχετικών περιγραφικών κειμένων δείχνει ότι στην οργανοληπτική περιγραφή του κρασιού αναμιγνύονται οπτικοί, οσφρητικοί, γευστικοί, ηδονιστικοί, και ιδεαλιστικοί περιγραφικοί όροι που δεν μπορούν όλοι να θεωρηθούν αυστηρά ως μέρος του λεξιλογίου των γευστικών δοκίμων. Επί πλέον μια άλλη έρευνα έχει δείξει ότι το πιο σημαντικό από τα εμπόδια για την εξέταση της ελεύθερης τεχνικής περιγραφής, είναι το γεγονός ότι είναι δύσκολο να συσχετιστούν τα δεδομένα από διαφορετικούς δοκιμαστές, ακόμα και όταν δοκιμάζουν το ίδιο κρασί. Δηλαδή ένας δοκιμαστής δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τις σημειώσεις ενός άλλου δοκιμαστή για να προσδιορίσει ένα κρασί ανάμεσα σε άλλα. Από αυτό και μόνο προκύπτει ότι ο λεκτικός κώδικας που σχετίζεται με την περιγραφή ενός κρασιού είναι αρκετά ασαφής και όχι κοινός για όλους τους δοκιμαστές.
Στη συνέχεια θα βρείτε ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες και ορισμένες βασικές λέξεις χάρη στα οποία θα μπορείτε να «θαμπώσετε» τους εκάστοτε συνδαιτυμόνες σας. 

Τα είδη των ποικιλιών

Οι πιο γνωστές ελληνικές λευκές ποικιλίες είναι το Σαββατιανό (Αττική), Μοσχοφίλερο (Μαντίνεια), Ασύρτικο (Σαντορίνη). Οι πιο γνωστές κόκκινες το Αγιωργίτικο (Νεμέα ), Ξινόμαυρο (Νάουσα ) και η Μανδηλαριά (Κρήτη). Οι πιο γνωστές διεθνείς ποικιλίες Σαρτονέ (Chardonnay) και το Σοβινιον μπλαν (Sauvignon blanc) ενώ ερυθρά το Καμπερνέ σοβινιόν (Cabernet sauvignon), το Μερλό (Merlot) και το Σιρά (Syrah). 
Το κρασί
Αρκεί να γνωρίζετε ότι τα λευκά κρασιά γίνονται από λευκά σταφύλια (σπανιότατα από κόκκινα ) και τα κόκκινα (όπως και τα ροζέ) από ερυθρές ποικιλίες, από την μετατροπή (ζύμωση) των σακχάρων του σταφυλιού σε αλκοόλη (αιθανόλη) και άλλες ενώσεις.
Η θερμοκρασία
Είναι σημαντικό για να απολαύσετε ένα κρασί να το πιείτε στη σωστή θερμοκρασία. Λευκά και ρόζε 11 - 13, κόκκινα 15- 18 βαθμούς Κελσίου. Επίσης μέχρι να το πιείτε φυλάξτε το σε θερμοκρασία 13 - 15 βαθμούς Κελσίου.
Η όψη
Για το χρώμα αρκούν οι λέξεις λευκό (για περιγράψουμε τα κρασιά με κίτρινο χρώμα), και κόκκινο (για τα κρασιά με κόκκινο χρώμα). Ότι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, η λέξη ρόζε (δεν υπάρχει επίσημος ορισμός) τα λέει όλα. Προσθέστε τις λέξεις ανοιχτό , μεσαίο και σκούρο για να δηλώσετε το βάθος του χρώματος, το κιτρινοπράσινο για τα φρέσκα λευκά το ερυθροϊώδες για τα φρέσκα κόκκινα, το κόκκινο κεραμιδί για τα παλιωμένα κόκκινα και έχετε μια πολύ καλή προσέγγιση της περιγραφής το χρώματος. Η λέξη θολό αφορά το κρασί που δεν είναι τελείως διαυγές αν και σπάνια θα βρείτε σήμερα ένα εμφιαλωμένο θόλο κρασί.
Το άρωμα
Άρωμα είναι η αίσθηση που νοιώθουμε μυρίζοντας το κρασί αφού το βάλουμε στο ποτήρι. Στα αρώματα διακρίνουμε τα αρώματα λουλουδιών (π.χ. τριαντάφυλλο ) κίτρινων φρούτων (π.χ. βερίκοκο για τα λευκά κρασιά) και κόκκινων φρούτων (π.χ. κεράσι για τα κόκκινα κρασιά). Προσθέστε για τα λίγο ώριμα μπαχαρικά (πιπέρι για τα φρέσκα και κανέλα για τα πιο ώριμα) και βανίλια για αυτά που έχουν περάσει από βαρέλι. Στο σημείο αυτό ανοίγει πεδίο δόξης λαμπρό για όποιον θέλει να ανακαλύψει κάθε είδους οσμής που συναντάμε στη φύση, ώστε να περιγράψει τα αρώματα του κρασιού. Δυστυχώς όλα τα κρασιά δεν είναι τέλεια. Χρησιμοποιείστε τις λέξεις οξειδωμένο (μυρωδιά κρασιού που έχει μείνει αρκετές μέρες σε επαφή με το οξυγόνο της ατμόσφαιρας), ξινισμένο (μυρωδιά ξυδιού), θειούχες (μυρωδιά κλούβιου αυγού) και θα έχετε περιγράψει επαρκώς τα αντίστοιχα ελαττώματα. 
Εδώ θα αναφερθούμε και μια σημαντική λεπτομέρεια που η γνώση της είναι καθοριστική για την κατανάλωση του κρασιού αλλά και του φαγητού. Όταν βάλετε μια γουλιά κρασιού στο στόμα δεν νοιώθετε μόνον τη γεύση του αλλά ταυτόχρονα και το άρωμα του αφού το στόμα επικοινωνεί με το κέντρο της όσφρησης που βρίσκεται στο βάθος της μύτης. Είναι αυτό που αποκαλούμε άρωμα στόματος.
Η γεύση
Στη γεύση το κρασιού μπορεί να επικρατεί το γλυκό ή το ξινό ή να είναι ισορροπημένη όταν δεν επικρατεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Σπάνια μπορεί να είναι πικρή. Λεπτό, μεσαίο και πλούσιο είναι λέξεις που μπορεί να αναφέρονται στο σώμα του κρασιού. Σώμα είναι μια δύσκολη στην απόδοση λέξη που δείχνει το πόσο ένα κρασί διαφέρει στο στόμα από το νερό. Στυφό είναι η διαφορά αίσθησης που νοιώθουμε βάζοντας ένα λευκό σε σχέση με ένα κόκκινο κρασί στο στόμα. Οφείλεται στις τανίνες, (η μονή λέξη χημείας που περιέχει αυτό το κείμενο) ενώσεις που περιέχει το κόκκινο κρασί αλλά όχι το λευκό.
Επίγευση και αρωματική διάρκεια
Είναι αντίστοιχα η γεύση και το άρωμα που μένει στο στόμα αφού καταπιούμε το κρασί. 
Απαγορευμένες λέξεις
Καλό, κακό (με τη θεολογική σημασία) μου αρέσει δεν μου αρέσει(με την ηδονιστική σημασία).
Επίλογος
Ως επίλογο θα προσθέσουμε ακόμη μερικές λέξεις για περιοχές και ποικιλίες που σχετίζονται με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Μπορντό με κυριότερη περιοχή το Μεντόκ και Βουργουνδία (γνωστή για το την ερυθρή ποικιλία Πινό νουάρ) σε ότι αφορά στη Γαλλία. Ρίζλινγκ στη Γερμάνια, η περιοχή Ριόχα στην Ισπανία και οι ποικιλίες Σανγκιοβέζε και Νεμπιόλο στην Ιταλία είναι αρκετές για το ξεκίνημα. Αν τις βρίσκετε λίγες σκεφτείτε ότι και τις 8 αυτές λέξεις μαζί, δεν τις ξέρουν περισσότεροι από το ένα τοις χιλίοις των καταναλωτών!

πηγή: wine  Reporters